หลังจากที่ แมนนี่ ปาเกียว พ่าย เจฟฟ์ ฮอร์น ไปอย่างสุดช็อก เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ทำให้หลายคนนำ ปาเกียว วัย 38 ปี ที่เคยได้ชื่อว่า เป็นนักมวยที่เก่งที่สุดในโลก เมื่อเทียบกับแบบปอนด์ต่อปอนด์ ไปเปรียบเทียบกับตำนานนักชกในอดีตที่แขวนนวมช้าเกินไป จนทำให้บางรายมีโรครุมเร้า ที่มีผลมาจากการชกมวย ในช่วงบั้นปลายของชีวิต ซึ่งวันนี้เราจะพาย้อนไปดูยอดมวยเรานี้ที่ทุกคนต่างก็คิดผิด ที่ไม่รีบแขวนนวมไปตั้งแต่สมัยที่รุ่งโรจน์

ชูการ์ เรย์ โรบินสัน  (173-19-6, ชนะน็อก 108 ครั้ง )

โรบินสัน ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในนักมวยที่เก่งที่สุดตลอดกาล แต่เขาฝืนชกต่อในช่วงที่เลยจุดสุดยอดของเขาไปแล้ว โดยหลังจากที่เป็นแชมป์รุ่น  เวลเทอร์เวท 4 ปี เขาขยับขึ้นไปครองแชมป์รุ่น มิดเดิลเวท อีก 5 ปี ก่อนที่จะประกาศแขวนนวมครั้งแรกในเดือน ธันวาคม ปี 1952 อย่างไรก็ตาม โรบินสัน เลิกชกจริงๆในเดือน พฤศจิกายน ปี 1965 ขณะที่อายุ 44 ปีแล้ว ซึ่งตลอดชีวิตที่เหลือ โรบินสัน ต้องทนทุกข์กับโรค อัลไซเมอร์ ซึ่งผู้เชี่ยวชาญด้านสมองเชื่อว่าเป็นผลมาจากการที่เขาชกมวยนานเกินไป
 
 โจ หลุยส์ (66-3, ชนะ น็อก 52 ครั้ง)

เจ้าลูกระเบิดสี่น้ำตาล ครองแชมป์โลกรุ่นยักษ์ระหว่างปี  1937 ถึง 1948 ก่อนที่จะประกาศ รีไทร์ หลังจากที่ป้องกันตำแหน่งสำเร็จ 25 ครั้ง แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น โดยสองปีต่อมา เขากลับมาขึ้นสังเวียนอีกครั้ง และยังชกไม่เลิก หลังจากที่มีปัญหาเรื่องการเงิน ก่อนที่ชีวิตบนสังเวียนของเขาจะยุติลงในปี 1951 หลังจากที่พ่าย ร็อคกี้ มาร์เซียโน่ แถมบั้นปลายของชีวิต โจ หลุยส์ ต้องนั่งบนรถเข็น เนื่องจากได้รับผลกระทบจากอาการเมาหมัด

  มูฮัมหมัด อาลี (56-5, ชนะ น็อก 37 ครั้ง)

ในวัย 39 ปี อาลี นักมวยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล ขึ้นชกกับ เทรเวอร์ เบอร์บิค ในเดือน ธันวาคม ปี 1981 ท่ามกลางความห่วงใยเกี่ยวกับสุขภาพของเขา ก่อนที่ อาลี จะมาป่วยเป็นโรค พาร์กินสัน ในปี 1984 ซึ่งหลายฝ่ายมองว่า เขาน่าจะแขวนนวมไปตั้งแต่ตอนที่เอาชนะ โจ ฟราเซียร์ ที่ มะนิลา ในปี 1975 ทำให้หลายคนเชื่อว่าอาการป่วยเป็นโรค พาร์กินสัน ของ อาลี มีสาเหตุจากการที่เขาถูกชกที่ศรีษะหลายครั้ง โดยเฉพาะในช่วงท้ายในการชกอาชีพของเขา

 ไมค์ ไทสัน  (50-6, ชนะ น็อก 44 ครั้ง )

ไทสัน " มฤตยูดำ " เจ้าของเข็มขัด แชมป์โลกรุ่นยักษ์  เจอสัญญาณเตือนความตกต่ำครั้งแรก ในการพ่ายน็อก เจมส์ " บัสเตอร์ " ดั๊กลาส ในปี 1990 หลังจากนั้นในปี 1997 เขาก่อเรื่องอื้อฉาวโดยไปกัดหู อีแวนเดอร์ โฮลีฟิลด์ แต่เขาก็ยังฝืนชกจนถึงปี 2005 ก่อนที่จะเลิกหลังจากที่ไฟท์สุดท้าย เจอนักมวยโนเนมอย่าง เควิน แม็คไบรด์ ไล่ถลุงไปกองกับพื้น

 รอย โจนส์ จูเนียร์  (65-9, ชนะ น็อก 47 ครั้ง )

ยอดนักมวยในยุค 1990 ชกจนถึงวัย 48 ก่อนที่จะแขวมนวมหลังการชกกับ บ็อบบี้ กุนน์ ในเดือน กุมภาพันธ์ ปีนี้ อย่างไรก็ตาม ในช่วงท้ายๆอาชีพ ที่เขาพ่ายน็อก เอ็นโซ แม็คคาริเนลลี่ ในเดือน ธันวาคม ปี 2015 , เดนิส เลเบเดฟ  ( พฤษภาคม ปี 2011), แดนนี่ กรีน  ( ธันวาคม ปี 2009), เกล็น จอห์นสัน (กันยายน ปี  2004) และ อันโตนิโอ ทาร์เวอร์   ( เมษายน ปี  2004) ล้วนแต่สร้างความบอบช้ำให้กับเขาทั้งสิ้น

 ชูการ์ เรย์ เลียวนาร์ด  (36-3-1, ชนะ น็อก 25 ครั้ง )

อดีตเจ้าของแชมป์โลกห้ารุ่น กลับมาชกอีกครั้งในวัย 40 ปี หลังจากที่หยุดชกไปหกปี ก่อนที่จะพ่าย เฮคเตอร์ คามาโช่ ไปในปี 1997 ซึ่งถือว่าเป็นความพ่ายแพ้ที่น่าขายหน้าของเขา ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เลียวนาร์ด สามารถคัมแบ็ก กลับมาประสบความสำเร็จอย่างงดงาม รวมทั้งการเอาชนะ มาร์วิน แฮ็กเลอร์ ในปี 1987

 ทอมมี่ เฮิร์นส์  (61-5-1, ชนะ 48 ครั้ง )

 ทอมมี่ เฮิร์นส์ หรือ โธมัส เฮิร์น ที่เรารู้จักกันดี เป็นคู่ปรับของ แฮ็กเลอร์ , เลียวนาร์ด และ โรแบร์โต้ ดูรัน ซึ่งถือว่าเป็นสีสันของวงการมวยในยุคนั้น แต่เขาก็ชกจนกระทั่งถึงปี 2006 ก่อนที่จะแขวนนวมด้วยวัย 47 ปี

 ฮูลิโอ ซีซาร์ ชาเวซ   (107-6-2, ชนะ น็อก 86 ครั้ง)

 ยอดมวยชาว เม็กซิกัน ขึ้นชกอาชีพอย่างนานถึง 25 ปี ก่อนที่จะมาหมดลายพ่ายดาวรุ่งในช่วงบั้นปลายของเขา ไม่ว่าจะเป็นการพบกับ ออสการ์ เดอ ลา โฮย่า (2 ครั้ง ) หรือ คอสต์น่า ซึยุ