นับจากฤดูกาล 1992-93 ซึ่งเป็นฤดูกาลแรกของพรีเมียร์ลีก ใครบ้างคือนักเตะนอกเครือจักรภพที่สุดยอดที่สุดในสายตาเรา

นับย้อนไปถึงปี 1992 พรีเมียร์ลีกก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในปีนั้น ด้วยความที่เป็นลีกยอดนิยมอีกลีกหนึ่ง ทำให้มีแข้งต่างชาติเดินทางมาค้าแข้งที่นี่มากมาย บ้างสมหวัง บ้างผิดหวัง และอีกมากมายที่ทิ้งตำนานเอาไว้ให้แฟนบอลได้เล่าขานถึงความเก่งกาจของพวกเขา

ต่อไปนี้คือบรรดานักเตะที่อยู่นอกเครือจักรภพ ที่เคยมาฝากฝีเท้าเอาไว้ในเวทีพรีเมียร์ลีกแห่งนี้ มีใครบ้างที่เข้าตาเรา ทั้งนี้เราจะพิจารณาถึงความสำคัญต่อทีม, เสียงฮือฮาจากแฟนบอลและอิทธิพลที่มีต่อวงการฟุตบอลอังกฤษเป็นหลัก มากกว่าจะเน้นเรื่องความสำเร็จเป็นรูปธรรมซึ่งอาจทำให้การพิจารณานี้ถูกตีกรอบแคบเหลือแค่สโมสรที่มีถ้วยรางวัลมาประดับเพียงไม่กี่สโมสร

หากคุณมีใครอยู่ในใจและตกสำรวจไป สามารถแสดงความคิดเห็นไว้ได้ในคอมเมนต์ด้านล่างได้เลย

10. จูนินโญ

มิดฟิลด์ตัวรุกทีมชาติบราซิลสร้างเสียงฮือฮาในพรีเมียร์ลีกยุคนั้นด้วยการพาทีมมิดเดิลสโบรห์ที่เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาเมื่อปี 1995 ให้กลายเป็นสโมสรที่เล่นได้อย่างน่าตื่นตาตื่นใจที่สุดทีมหนึ่งในเกาะอังกฤษ ซ้ำยังเคยพาสโมสรต้นสังกัดของเขาเข้าชิงทั้งเอฟเอ คัพ และลีก คัพ ในปี 1997

แม้ในนัดชิงของถ้วยทั้งสองใบจะพบความผิดหวังทั้งคู่ และในที่สุดมิดเดิลสโบรห์ก็กลายเป็นทีมที่แพแตก สตาร์มากมายพากันย้ายออกจากทีมจนสโมสรต้องหล่นลงไปอยู่ในดิวิชันหนึ่ง แต่ฝีเท้าอันยอดเยี่ยมของเขาก็ยังตราตรึงใจแฟนบอลในอังกฤษไม่เสื่อมคลาย

9. ปีเตอร์ ชไมเคิล

นอกจากเอริค คันโตนา ซึ่งเปรียบเสมือนพระเจ้าในถิ่นโอลด์ แทร็ฟฟอร์ด ยุคปัจจุบัน ผู้เล่นอีกคนที่น่าจะถือได้ว่าคือกุญแจสู่ความสำเร็จที่สำคัญไม่แพ้กันคือ ปีเตอร์ ชไมเคิล ผู้รักษาประตูชาวเดนมาร์กที่พูดได้ไม่อายใครว่าอาจจะเป็นมือกาวที่เหนียวแน่นที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ประวัติศาสตร์ฟุตบอลเคยมีมา

ชไมเคิลเซ็นสัญญากับปีศาจแดงเมื่อปี 1991 (ก่อนลีกสูงสุดจะเปลี่ยนมาเป็น "พรีเมียร์ลีก") ด้วยค่าตัว 505,000 ปอนด์ ซึ่งเซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสันเป็นคนเอ่ยปากด้วยตัวเองว่า "คุ้มค่าที่สุดในรอบ 100 ปี" แค่นี้ก็น่าจะนิยามความยอดเยี่ยมของนายด่านยักษ์เดนได้เป็นอย่างดี

8. ปาทริค วิเอรา

ห้องเครื่องระดับตำนานคือหัวใจในการขับเคลื่อนเกมของทีมปืนใหญ่นับตั้งแต่วันที่เขาย้ายมาเล่นที่ลอนดอนเมื่อปี 1996 ด้วยการช่วยทั้งตัดเกม, คุมจังหวะ และสร้างโอกาสทำประตูได้อย่างทรงพลังและแข็งแกร่ง

เขาคือกัปตันผู้ยิงจุดโทษตัดสินในเกมเอฟเอ คัพ 2005 ที่ปืนใหญ่เอาชนะแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดได้สำเร็จ หลังจากที่เสมอกันในเวลา 0-0 และเป็นผู้ชูถ้วยรางวัลใบสุดท้ายที่อาร์เซนอลได้สัมผัสจวบจนถึงปัจจุบัน และนับตั้งแต่เขาย้ายไปเล่นให้อินเตอร์ มิลาน เดอะ กูนเนอร์ส ก็ไม่เคยได้ลิ้มรสความสำเร็จใดๆ อีกเลย

7. ดาวิด ชิโนลา

ปีกชาวฝรั่งเศสอาจไม่ได้ผลงานเลิศหรูมากในเกมระดับชาติ แต่ถ้าพูดถึงฝีเท้าและลวดลายในสนาม โดยเฉพาะบนเวทีพรีเมียร์ลีก เขาคือนักเตะที่เรียกเสียงฮือฮาจากแฟนบอลได้เสมอ จนกลบเสียงวิจารณ์ที่หลายคนบอกว่าเขาเล่นคนเดียวมากเกินไปได้จนเงียบสนิท

ด้วยฝีเท้าและทักษะอันยอดเยี่ยมเสมอต้นเสมอปลายของเขา ดาวิด ชิโนลา เคยเป็นนักเตะยอดเยี่ยมสองสถาบันทั้ง PFA และสมาคมนักข่าวฟุตบอลอังกฤษในฤดูกาล 1998-99 ซึ่งเขาเล่นให้ท็อตแนม ฮ็อตสเปอร์ส นั่นคือเครื่องการันตีผลงานระดับเทพของเขา

6. เดนิส เบิร์กแคมป์

กองหน้าทักษะสูงทีมชาติฮอลแลนด์อาจไม่ได้มีความเร็ว, ความแข็งแกร่ง, ลูกกลางอากาศ หรือลูกยิงอันหนักหน่วงเป็นอาวุธสำคัญเหมือนศูนย์หน้ารายอื่น แต่ทักษะล้วนๆ ที่เจ้าตัวมีก็ดีเกินพอที่จะเอาตัวรอดในระดับสูงขนาดนี้ได้สบายๆ

"ไอซ์เบิร์ก" มีความสามารถในการจับบอลที่เพลินตา และความสามารถในการควบคุมบอลที่ยอดเยี่ยม ที่สำคัญ การเซ็นสัญญาคว้าตัวเขามาร่วมทีม เปลี่ยนจาก "บอริง อาร์เซนอล" ให้กลายเป็นปืนใหญ่ที่ทั้งมีคลาสและประสบความสำเร็จได้ในชั่วพริบตา

เช่นเดียวกับชิโนลา เบิร์กแคมป์เคยได้รางวัลนักเตะยอดเยี่ยมจากสองสถาบันในปีเดียวกัน นั่นคือฤดูกาล 1997-98 ที่ปืนใหญ่คว้าดับเบิลแชมป์มาครองได้สำเร็จ

5. จานฟรังโก้ โซลา

หน้าต่ำทีมชาติอิตาลีสร้างเสียงฮือฮาพอสมควรในการย้ายจากปาร์มามาเล่นให้เชลซีเมื่อเดือนพฤศจิกายน 1996 และได้รางวัลนักเตะยอดเยี่ยมของสมาคมนักข่าวในปีเดียวกันนี้เลย

โซลาคือจุดเริ่มต้นของการปฏิวัติเชลซีให้กลายเป็นทีมชั้นนำของอังกฤษที่ขึ้นไปอยู่บนหัวตาราง ก่อนที่จะกลายมาเป็นทีมระดับท็อปของยุโรปในปัจจุบัน และคงจะไม่เกินเลยไปแม้แต่น้อย หากจะบอกว่าเชลซีอาจไม่ยิ่งใหญ่เหมือนทุกวันนี้ หากไม่มีจานฟรังโก้ โซลา

4. ดิดิเยร์ ดร็อกบา

หากจะมีแข้งนักเตะต่างชาติสักคนที่เหมาะสมอย่างยิ่งจะสานต่อเจตนารมณ์ของเชลซีและจานฟรังโก้ โซลา คนนั้นคงหนีไม่พ้นดิดิเยร์ ดร็อกบา แม้ดาวยิงทีมชาติไอวอรี โคสต์ จะไม่ได้มีทักษะสวยงามเพลินตาเท่าแข้งอิตาเลียน แต่ถ้าพูดถึงความสำคัญคงต้องพูดว่าไม่ด้อยกว่ากันเลย

ดร็อกบาเป็นแกนหลักของเชลซีในแนวรุกนับตั้งแต่ฤดูกาลแรกที่โชเซ มูรินโญ เข้ามาคุมทัพ จนถึงวันที่สโมสรไปไกลถึงถ้วยยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ลีก ถ้าโซลาคือผู้เข็นทีมมาถึงระดับลุ้นแชมป์ ดร็อกบาก็คือคนที่ช่วยนำถ้วยรางวัลเหล่านั้นมาประดับบนตู้โชว์ของสโมสร

3. คริสเตียโน โรนัลโด้

จากเจ้าหนูขี้เลี้ยงจนหลายคนระอาสู่ยอดแข้งระดับบัลลงดอร์ที่มีค่าตัวแพงที่สุดในโลก คริสเตียโน โรนัลโด้ คือเหตุผลหนึ่งเดียวที่ทำให้ดิดิเยร์ ดร็อกบา ไม่เคยได้รางวัลส่วนตัวใดๆ เลยในพรีเมียร์ลีก แม้จะมีผลงานสุดยอดก็ตาม เพราะปีกโปรตุกีสทำผลงานได้เข้าตากรรมการมากกว่า

โรนัลโด้คือนักเตะต่างชาติคนเดียวในพรีเมียร์ลีกที่ไปได้ไกลถึงรางวัลบัลลงดอร์สมัยค้าแข้งอยู่กับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด (มีนักเตะอังกฤษอีกหนึ่งรายคือไมเคิล โอเวน) รวมถึงคว้าพรีเมียร์ลีกได้ 3 สมัย, เอฟเอ คัพ 1 สมัย, ลีก คัพ 2 สมัย และยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ลีก อีก 1 สมัย ตลอด 6 ปีในโอลด์ แทร็ฟฟอร์ด

2. เอริค คันโตนา

ประวัติศาสตร์ฟุตบอลอังกฤษอาจเปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือ หากไม่มีเอริค คันโตนา ในทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เขาคือกุญแจสำคัญที่พาแชมป์ลีกสูงสุดจากลีดส์ ยูไนเต็ด มาอยู่ที่โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของศักราชอันยิ่งใหญ่สำหรับเซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน

ปีศาจแดงยกย่องให้เขาเป็น "เอริค เดอะ คิง" ผู้นำแชมป์มาสู่สโมสร และทำประตูสำคัญครั้งแล้วครั้งเล่า ช่วยให้ทีมจากเมืองแมนเชสเตอร์ทีมนี้เป็นสโมสรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอังกฤษในยุคพรีเมียร์ลีก

1. เธียร์รี อองรี

สารภาพตามตรงว่าทีมงานเราถกเถียงกันอยู่พอสมควรว่าใครสมควรจะได้เป็นแข้งอิมพอร์ตยอดเยี่ยมที่สุดในประวัติศาสตร์พรีเมียร์ลีก และเป็นเธียร์รี อองรี ที่เอาชนะเอริค คันโตนามาแบบเฉียดฉิว เฉียดฉิวจริงๆ

คงไม่ต้องสาธยายสรรพคุณอะไรมากมายในสนามเพราะเราเคยได้เห็นความมหัศจรรย์ในฝีเท้าของเขาด้วยตาตัวเองมาแล้วนับไม่ถ้วน อองรีได้แชมป์พรีเมียร์ลีกกับอาร์เซนอล 2 สมัย, เอฟเอ คัพ 3 สมัย

ขณะที่ทางด้านเกียรติประวัติส่วนตัว เขาเคยเป็นดาวซัลโวพรีเมียร์ลีก 4 สมัย, นักเตะยอดเยี่ยมของพีเอฟเอ 2 สมัย, นักเตะยอดเยี่ยมของสมาคมนักข่าว 3 สมัย เป็นนักเตะคนแรกที่ได้รางวัลนักเตะยอดเยี่ยมสองสมัยติดต่อกัน เป็นนักเตะคนแรกที่ได้รางวัลจากสามสถาบันในฤดูกาลเดียว (สมาคมนักเตะอาชีพ, สมาคมนักข่าว และแฟนบอล)

ยังไม่นับรวมการเป็นดาวซัลโวสูงสุดของสโมสรอาร์เซนอลอีกหนึ่งรางวัลที่ช่วยการันตีความยอดเยี่ยมของเขาให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นแบบไม่หวาดไม่ไหว