ในบรรดาเพลงชาติที่บรรเลงก่อนแต่ละทีมจะลงทำศึก ยูโร 2016 ผมชื่นชอบเพลงชาติอังกฤษ - God Save The Queen มากที่สุด

 เพลงนี้เป็นเพลงมีท่วงทำนองที่ไพเราะเสนาะหู กระชับ คือไม่สั้นและไม่ยาวเกินไป แถมได้ยินแล้วเกิดความฮึกหาญยิ่งนัก

    นอกจากจะขับร้องก่อนแข่ง กองเชียร์สิงโตคำรามยังเอาเพลงชาติตัวเองมาเป็นเพลงเชียร์ในระหว่างเกมได้อีกต่างหาก

    แต่ "พระเจ้า" นี่ก็ช่างกระไร - ใจร้ายกับทีมชาติอังกฤษได้ลงคอ

    เพราะนี่คือประเทศได้ชื่อว่าเป็นเมืองหลวงแห่งเกมลูกหนัง

    นี่คือหยดอสุจิของฟุตบอล พวกเขาคือผู้ค้นคิดและต้นแบบที่ปฏิสนธิเกมฟาดแข้งขึ้นมาจนแพร่หลายกลายเป็นกีฬายอดนิยม

    พรีเมียร์ลีกของอังกฤษคือสมรภูมิแข้งที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมืองมนุษย์ แน่นอนว่าเมื่อนึกถึงเกมฟาดแข้ง ชาวโลกมักนึกถึงอังกฤษเป็นอันดับแรกๆ

    อนิจจา - ทีมชาติของพวกเขากลับประสบความไม่สำเร็จ นอกจากแชมป์โลกประวัติศาสตร์เมื่อ 1966 ที่ตัวเองเป็นเจ้าภาพเพียงครั้งแรกและครั้งเดียว ซึ่งความจริงที่ต้องยอมรับคือพวกเขาใช้ความได้เปรียบจากการเป็นเจ้าภาพช่วยให้ตัวเองผงาดง้ำค้ำโลกเมื่อครั้งกระโน้นเป็นกรณีพิเศษด้วย

    ถามว่าทำไมทีมชาติอังกฤษถึงประสบความไม่สำเร็จ?

    คำถามนี้ ตอบง่ายมากครับว่า...คุณภาพผู้เล่นสายพันธุ์สิงโตคำรามค่อนข้างบัดซบ   

    อย่าลืมนะครับว่าชื่อเสียงกับคุณภาพนั้นแตกต่างกัน

    ดาวเตะอังกฤษส่วนใหญ่เป็นที่รู้จัก เพราะความอุโฆษบันลือของพรีเมียร์ลีก - ชื่อเสียงของผู้เล่นชาวอั้งม้อจึงมักจะโด่งดังกว่าฝีเท้า

    อย่างไรก็ตาม

    อังกฤษยังจัดเป็นทีมระดับศักดินา พวกเขาคือหนึ่งในทีมชาติระดับมหาชนที่อุดมด้วยแฟนบอลมากที่สุดในเมืองมนุษย์ พวกเขามีประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ เปรียบไปก็เหมือนผู้ดีเก่าที่มีชาติตระกูลสูงส่ง พวกเขาจึงมีความหยิ่งในศักดิ์ศรี

    ฉะนั้น & ฉะนี้ อังกฤษ จะเล่นแบบทีมรองบ่อนไม่ได้ ด้วยคิดว่าชาติตระกูลของตัวเองนั้นสูงส่งเสียเต็มประดา แบบว่ากูเจ๋ง - กูเก่ง และกูนี่ชัวร์ โดยอาจมองข้ามความจริงว่าคุณภาพผู้เล่นนั้นช่างบัดซบตบชัก

    พลพรรคสิงโตคำรามยกโยธาพลากรมาทำการศึก ยูโร 2016 ที่ประเทศฝรั่งเศสพร้อมกับความหวังเล็กๆ และลึกๆ ด้วยผู้เล่นชุด "ยังบลัด" แถมในรอบแรกก็อยู่ร่วมกลุ่มเดียวกับทีมที่วรรณะทางลูกหนังต่ำกว่าอย่าง รัสเซีย, สโลวาเกีย และเวลส์ ซึ่งดูแล้วไม่ใช่เรื่องยากที่จะผ่านเข้ารอบต่อไปแบบไม่ระบมหัวแม่ตีน

    จริงอยู่ที่ทีมขวัญใจมหาชนตะกุยผ่านเข้ารอบต่อไปแบบไม่ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรนอะไรมากนัก เพียงแต่ไม่ได้เป็นแชมป์กลุ่มตามที่หวังไว้ในตอนแรกเท่านั้นเอง

    แล้วมันเสียฟอร์มตรงที่แชมป์กลุ่มคือ "ทีมน้อง" ที่ต่ำศักดินากว่าตัวเองอย่าง เวลส์ นี่แหละ

    นัดแรก อังกฤษ ทำได้แค่เสมอกับ รัสเซีย แบบน่าเจ็บใจยิ่งนัก เพราะตัวเองเล่นดีกว่า บุกมากกว่า โอกาสทำลายตาข่ายมากกว่าแท้ๆ ปัญหาคือดันฆ่าเขาไม่ตาย สุดท้ายโดนลงโทษเสียประตูและถูกตีเสมอในรูปแบบของการจับพลัดจับผลู

    ขอเรียนตามตรงว่าทีมเจ้าภาพฟุตบอลโลก 2018 นี่มีอัตราความอู๊ดดี้มากนะครับ พวกเขาแพ้ทั้ง สโลวาเกีย และ เวลส์ แบบสบายๆ แต่ อังกฤษ กลับไม่มีปัญญาถลกหนังหัวหมีขาว

    เกมต่อมาที่ยัดเยียดความปราชัยให้มังกรแดงก็ถือว่าโชคเข้าข้างมิใช่น้อย

    2 นัดแรกสะสมได้ 4 แต้ม ก็ถือว่าไม่สารเลวนัก หากเกมสุดท้ายสามารถบดขยี้คู่แข่งให้สิ้นซากก็จะสถาปนาตัวเองเป็นทีมอันดับหนึ่งของกลุ่ม ผ่านเข้ารอบต่อไปแบบสมภาคภูมิ

    แล้วดูสิ่งที่ผู้จัดการทีมอย่าง รอย ฮ็อดจ์สัน ทำลงไปซีครับ

    อยู่ดีๆ ก็ทะลึ่งเปลี่ยนแปลงผู้เล่นทีเดียวถึง 6 ตำแหน่ง...ซะอย่างนั้น!

    เจมี่ วาร์ดี้ กับ ดาเนี่ยล สเตอร์ริดจ์ ที่กระทุ้งคนละประตูช่วยให้ อังกฤษ มีชัยเหนือ เวลส์ สมควรได้รับการปูนบำเหน็จด้วยการเป็นตัวจริง อันนี้ไม่เถียง แต่การถอด เวย์น รูนี่ย์ กับ เดเล่ อัลลี่ พลางส่งนักเตะประเภท "ลูกรัก" ของตัวเองอย่าง แจ็ค วิลเชียร์ กับ จอร์แดน เฮนเดอร์สัน ลงเป็นตัวจริง มันก็มีค่าไม่ต่างจากการส่งทีมสำรองลงสนามนั่นแหละ

    ประมาณว่าอย่างไรกูก็เข้ารอบในฐานะแชมป์กลุ่มอย่างแน่นอน ว่าแล้วก็ถนอมตัวสำคัญพลางทดลองทีมในเกมสุดท้ายไปเลยดีกว่า ทั้งที่มันใช่เวลาที่มึงจะทดลองเหรอครับ???

    "ปู่รอย" อาจคิดว่าจัดชุดสำรองลงสนามก็คงจะ "เอาอยู่"

    นี่คือความมั่นใจผิดๆ ที่คิดว่าตัวเองเก่งนั่นแหละ

    ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่แกเอาความมั่นใจผิดๆ แบบนี้มาจากไหน

    ผมมีความรู้สึกว่ากุนซือสิงโตคำรามวัย 68 ขวบอย่าง รอย ฮ็อดจ์สัน จัดเป็นมนุษย์ผู้จัดการทีมอีกท่านในวงการลูกหนังที่ไม่มีเหตุผลและไม่ต้องการความเข้าใจใดๆ ทั้งสิ้น เรียกว่ามีความ "อินดี้" แบบเกินพิกัดเก็บ มนุษย์เดินดินกินข้าวแกงไม่มีทางเข้าใจ

    บางทีพระเจ้าอาจไม่ได้ใจร้ายกับอังกฤษอย่างที่ถูกกล่าวหาก็ได้ ในเมื่อท่านอุตส่าห์ประทาน เลสเตอร์ ซิตี้ มาเป็น "ตัวอย่าง" ให้ทีมชาติอังกฤษเจริญรอยตามว่าทีมธรรมดาๆ สามัญก็สามารถประสบความสำเร็จระดับสูงได้ ด้วยผู้จัดการทีมที่เหมือนจะหลงยุคอย่าง เคลาดิโอ รานิเอรี่ ด้วยระบบการเล่น 4-4-2 แบบอังกฤษดั้งเดิมที่เน้นการจู่โจมแบบลอบฆ่าด้วยปีกธรรมชาติ 2 ข้าง ด้วยเกมรับที่เหนียวแน่น และด้วยกองหน้าที่มีความจัดจ้าน ขยัน และปราดเปรียว

    อังกฤษ เหมาะที่จะเล่นแบบ เลสเตอร์ มากครับ-ขอบอก เพราะพวกเขามีกองหน้าระดับตีนพระกาฬอย่าง เจมี่ วาร์ดี้ กับ แฮร์รี่ เคน พวกเขามีมิดฟิลด์ตัวรับอย่าง เอริก ดายเออร์ พวกเขามีมิดฟิลด์ดาวรุ่งพุ่งกระฉูดอย่าง เดเล่ อัลลี่ พวกเขามีกัปตันทีมผู้เจนจบอย่าง เวย์น รูนี่ย์ และมีปีกธรรมชาติให้เลือกมากมาย แต่กลับตัดออกไปจนเหลือแค่ อดัม ลัลลาน่า, ราฮีม สเตอร์ลิง และเจมส์ มิลเนอร์

    น่าเสียดายที่ดวงตาของกุนซือสิงโตคนปัจจุบันกลับมองไม่เห็นธรรมพลางคิดมันตกยุคไปแล้ว เพราะทีมส่วนใหญ่ในโลกนี้และดาวอังคารต่างนิยมระบบ 4-2-3-1 หรือ 4-3-3 ที่เน้นการครอบครองบอลในแดนกลางเหมือนกันซะมากกว่า

    ปัญหาคือศักยภาพผู้เล่นสายพันธุ์สิงโตคำรามไม่เอื้ออำนวยให้ทำเล่นนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร สุดท้ายกลายเป็นทีมอันดับ 2 ของกลุ่ม ตกลงมาอยู่สายล่างของรอบน็อคเอาต์ที่มีทั้ง ฝรั่งเศส, เยอรมัน และอิตาลี แสยะยิ้มสยดสยองรออยู่ในระหว่างเส้นทางสู่รอบชิงชนะเลิศ

    คะเนดูแล้วไม่น่าจะเกินรอบ 8 ทีมสุดท้าย (ตามเคย)

    พลันให้นึกถึงเรื่อง "พระเจ้ากับชาวประมงคนหนึ่ง"

    เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า...ชาวประมงคนหนึ่งออกเรือไปหาปลา แต่เจอพายุโหมกระหน่ำจนเรืออัปปางต้องลอยคออยู่กลางทะเล

    พี่แกเป็นคนดีและเป็นผู้ที่มีความศรัทธาในพระเจ้าอย่างแรงกล้าจึงเชื่อมั่นแบบเต็มประดาว่าพระเจ้าจะเมตตาลงมาช่วยชีวิตเขาอย่างแน่นอน   

    ทันใดนาวาอีกลำก็ผ่านมาเห็น คนบนเรือลำนั้นพยายามช่วยเหลือ แต่เขากลับยักไหล่ใส่...ซะอย่างนั้น!

    "ข้าจะรอให้พระเจ้าลงมาช่วยข้าเท่านั้น!" พี่แกคอนเฟิร์มหนักแน่น

    เรือลำที่ 2 ผ่านมา ชายผู้นั้นยังคงยืนยันเจตนาของตัวเองเช่นเดิม เช่นเดียวกับเมื่อเรือลำที่ 3 และลำที่ 4 ผ่านมา

    ในที่สุดก็จมน้ำตาย

    ต่อเมื่อเจอหน้าพระเจ้าบนสวรรค์ จึงตัดพ้อต่อว่าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ "ทำไมท่านถึงไม่ยอมช่วยข้า?"

    พระเจ้าสวนกลับฉับพลัน

    "ไม่ช่วยอะไรล่ะ...ข้าอุตส่าห์ส่งเรือไปช่วยเจ้าตั้ง 4 ลำ แต่มึงดันไม่ยอมขึ้นมาเอง...อ้ายฟายยยย!"