เห็นข่าว นูโว (NUVO) จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ "NUVO {B-SIDE} CONCERT ครั้งนี้คงถูกใจ" ที่อิมแพค อารีน่า เมืองทองธานี ในวันที่ 13 ต.ค.นี้แล้ว ความทรงจำไหลมาเป็นฉากๆ ผู้เขียนเลยต้องยอมทำตามใจตัวเองเขียนถึงเสียหน่อย

เมื่อครั้ง 6 หนุ่มนูโวเปิดตัวอัลบั้มแรก "เป็นอย่างงี้ตั้งแต่เกิดเลย" ในปี 2531 สิ่งที่ผู้เขียนเห็นคือ ปรากฏการณ์แว่นกันแดดขายดิบขายดี วัยรุ่นสาวๆ กรี๊ดกร๊าดเป็นอย่างมากกับภาพลักษณ์ หนุ่มน้อยหน้าใส แต่งตัวแบบบูทิค เรียบร้อย มีเอกลักษณ์ของตัวเองคือชื่อเพลงต้องมีคำว่า "เลย" ต่อท้าย

อันที่จริงเพลงแรกที่ปล่อยออกมา คือ "ถังขยะเลย" ก็ดูเป็นเพลงป๊อปธรรมดาๆ แต่พอเพลง "หลอกกันเล่นเลย" ถูกโปรโมตออกมานี่ต้องเรียกว่าดังระเบิดระเบ้อ หนุ่มไม่ว่าน้อยหรือใหญ่ร้องตามกันหมด "หลอกกันเล่นรึเปล่า หรือว่าว่างจนเกิดเหงาใจ..." พลางสมมติว่าตัวเองเป็น "โจ-จิรายุส วรรธนะสิน"

แว่นดำ-เสื้อคอปิด หรือคอเต่าเป็นต้องหามาใส่กัน ร้อนแค่ไหนก็ยอม!

คนใกล้ตัวผู้เขียน คือ พี่สาวคนรองก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย อดข้าวอดน้ำเก็บเงินไปซื้อเทปชุดแรกนี้มา และซื้อทุกชุดทุกอัลบั้ม แล้วก็หวงมากถึงมากที่สุด มากเวรี่มาก เปิดฟังแค่ครั้งเดียวแล้วเก็บ บางอัลบั้มไม่ได้แกะพลาสติกมาฟังด้วยซ้ำ (แต่ถูกผู้เขียนแอบเอาไปเปิดฟัง พอพี่สาวรู้นี่ด่ากันบ้านแทบแตก ของใกล้มือปลิวว่อน ผู้เขียนต้องเผ่นหนีหัวซุกหัวซุน ) โปสเตอร์รูปพี่โจนี่ปิดแทบจะรอบบ้าน

เพลงของนูโวนี้ ผู้เขียนชอบหลายเพลงนะครับ หลอกกันเล่นเลย บอกอย่างงั้นอย่างงี้เลย ปล่อยไปตามลมเลย ยอมแล้วยอมอีก กวีบทเก่า หมดคำถาม สัญญาปากเปล่า ลืมไปไม่รักกัน ฯลฯ

แต่มีอยู่เพลงหนึ่งที่ชอบมากและประทับใจ คือเพลง หลับตา (โต๋) ซึ่งเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ เรื่อง โตแล้วต้องโต๋ หนังจอเงินเรื่องแรกและเรื่องเดียวที่ โจ จิรายุส แสดงนำ เข้าฉายเมื่อปี 2535 และถูกนำไปบรรจุไว้ในอัลบั้มที่ 4 ออกซิเจน (O2) ปีเดียวกัน

เพลงนี้มีเนื้อร้องที่ค่อนข้างสละสลวย เป็นเพลงป๊อปช้าๆ ซึ้งๆ โดดเด่นด้วยเสียงกีตาร์โปร่ง ผนวกกับเสียงร้องเพราะๆ ของพี่โจ มีรึที่สาวคนไหนฟังแล้วจะไม่เคลิ้ม

"...หลับตาเถิดนะ แล้วเราก็จะพบกัน
อาจเป็นเพียงฝัน ก็พอใจ
หลับตาเถิดนะ ถึงตัวเราจะแสนไกล
ห่างกันเพียงไหน เหมือนใกล้กัน

ชีวิตขีดเส้นทาง ไว้ให้เราเจอกัน
ขีดทางที่ผกผัน ให้มีวันห่างไกล
หลับตานานๆ คิดถึงวันเก่า จะยังมีเราสองคน.."

ที่ผู้เขียน "อิน" กับเพลงนี้เป็นพิเศษ ก็เพราะเป็นครั้งแรกที่มีสาวๆ ขอเพลงนี้ให้ทางสถานีวิทยุครับ (เขิน)

วัยรุ่นในยุคไม่มีมือถือ อินเทอร์เน็ต โทรศัพท์บ้านมีเฉพาะครอบครัวชนชั้นกลางค่อนไปทางปลายขึ้นไปถึงจะมี โทรศัพท์สาธารณะมีไม่กี่ตู้ในเมือง จะจีบสาวทีต้องหอบเหรียญไปเป็นกำๆ แถมต้องโทร.ตอนค่ำๆ ดึกๆ ไม่งั้นพวกรอต่อคิวจะรุมกระทืบเอา

ดังนั้น ความหรรษาที่หาง่ายก็คือ ทีวี วิทยุ สมัยนั้นจะนิยมโทร.ไปขอเพลง บอกรักกันผ่านวิทยุ ขอเพลงนั้น เพลงนี้ ขอกันไปชนิดที่ว่ารายการมี 1 ชั่วโมง แค่ดีเจไล่อ่านรายชื่อคนขอเพลงให้กัน ก็ไม่ต้องเปิดเพลงแล้ว ไอ้คนขอส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สนใจนะว่าจะได้ฟังเพลงที่ขอหรือไม่ได้ฟัง เพราะความสุขมันอยู่ที่ดีเจจะได้อ่านรายชื่อตัวเองออกอากาศหรือเปล่า

ประมาณว่า เทปมีแล้ว ถ้าอยากฟังก็เปิดฟังเองได้ แต่ที่โทร.มาขอเพราะอยากให้ "เธอ" รู้ มีไรป่าว

ช่วงไพร์มไทม์ คือ 2 ทุ่มถึง 3 ทุ่ม จะต้องมานั่งเฝ้าหน้าเครื่องวิทยุ รอฟังกัน ชื่อใครถูกพูดออกอากาศนี่ เดินยืดได้ทั้งอาทิตย์ (รู้สึกไปเองว่า) สาวๆ จะให้ความสนใจเหลียวมองเป็นพิเศษ ส่วนสาวที่หนุ่มขอเพลงให้นี่ก็เชิดๆๆๆ

สมัยนั้นผู้เขียนเรียนอยู่ประมาณ ม.5 มีรุ่นพี่ที่มีความจำเป็นบางอย่างทำให้ต้องมานั่งเรียนร่วมชั้นกับผู้เขียน 2 คน คือ "พี่หมี" กับ "พี่ขวัญ" แต่เรื่องนี้พี่หมีแกเป็นพระเอกครับ คือ แกแอบชอบเพื่อนร่วมห้องอยู่คนหนึ่ง เธอคนนั้นก็น่ารักสมกับที่แกชอบแหละ ทีนี้แกเห็นเทรนด์เขากำลังฮิตขอเพลงให้กัน แกก็เอาด้วย แล้วมือแกเฮงมากโทร.ปุ๊บติดปั๊บ ทั้งที่วัยรุ่นเป็นร้อยคนกระหน่ำโทร.ในช่วงเวลาเดียวกัน แถมได้ขอเพลงออนแอร์อีกต่างหาก จากที่ปกติจะเป็นจดชื่อไว้แล้วดีเจมาไล่อ่านตามหลัง

พี่หมีแกฮาร์ดคอร์มากกก..ก แกขอเพลง "สัตว์รักสัตว์" ของ พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ ให้สาวครับ !?!

แถมแกยังบอกชื่อ นามสกุลจริง ชื่อเล่น ห้อง โรงเรียน ของสาวที่แกแอบชอบจนหมด

"ขอเพลงสัตว์รักสัตว์ให้..(ชื่อเล่น)..หรือ..(ชื่อนามสกุลจริง)..ห้อง ม.5/9..(โรงเรียน) จากหมีครับ !"

เช้าวันถัดมาเป็นวันที่ผู้เขียนสงสารเพื่อนคนนี้อย่างมาก เธอแทบจะหยุดเรียนหนี เพราะถูกล้อถูกแซวตั้งแต่เช้าจดเย็น ส่วนพี่หมี ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้คำตอบว่าจีบติดหรือไม่