“ไม่มีคนแปลกหน้าสำหรับเรา มีแต่เพื่อนที่ยังไม่ทำความรู้จักเท่านั้นเอง” เป็นประโยคหนึ่งของหนังที่พูดถึงคำว่าเพื่อน และการเดินทางร่วมกันของคนแปลกหน้า (ที่สุดท้ายกลายเป็นเพื่อน) 5 คน (+1ตัว)เพื่อไปสู่ภูเก็ต ด้วยเป้าหมายที่แตกต่างกัน เลิฟซัมเมอร์ รักตะลอนออนเดอะบีช หนังโร้ดมูฟวี่ สไตล์วัยรุ่น ชีวิตชีวา ความพลุ่งพล่าน ฤดูร้อน ลมปะทะใบหน้า และอะไรต่อมิอะไร หนังฉายแบบจอกว้างยาวสุด เหมาะจริงเชียวกับการดูในโรงหนัง และเหมาะกับหนังที่ต้องการขายโลเกชั่นขายการเดินทาง หนังพูดไทย แต่มีตัวละครที่เป็นฝรั่ง ที่พูดอังกฤษ เลยขึ้นซับไทย มีตัวละครญี่ปุ่น แต่พอพูดไทยได้ ไม่มีซับขึ้น พอฟังออกนะ แต่ก็ฟังทะแม่งๆ

แจ๊ค (บอม-ธนา เอี่ยมนิยม) นัดกับเพื่อนที่รู้จักกันทางอินเตอร์เนตซึ่งมาจากต่างประเทศอย่าง จอร์จ (ธันวา สุริยจักร) เพื่อจะขับรถเปิดประทุนไปปาร์ตี้ฟูลมูนกันที่ภูเก็ต แต่ก็ดันเจอคนประหลาดที่สนามบินอย่าง บ๊อบ (จอห์น-โจนาธาน แซมซั่น) ที่มากับ ตุ๊กตายาง ที่ขอติดสอยห้อยตามไปด้วย ความเลิ่กลั่ก+เพี้ยนของบ็อบ สร้างความลำบากใจให้สองหนุ่ม จนพาไปเจอความโกลาหลในค่ายมวยของพ่อนางเอก ไข่มุก (ใบเฟิร์น-พิมพ์ชนก ลือวิเศษไพบูลย์ เราตั้งใจมาดูคนนี้ใช่มะ) พอเธอรู้ว่าสองหนุ่มจะไปภูเก็ต เธอก็หนีพ่อและขอโดดขึ้นรถไปด้วย พร้อมกับจุดประสงค์บางอย่าง ทั้งยังได้พบกับ ยูอิ (ยูอิ ทัตสึมิ) นักท่องเที่ยวจากญี่ปุ่นที่เปลี่ยวเหงา ซึ่งสองหนุ่มแสดงความหื่นอย่างออกนอกหน้า และชวนไปภูเก็ตด้วยกัน ทีนี้ ทั้ง5คน บวกกับหนึ่งตุ๊กตายาง ก็ร่วมเดินทางสู่ภูเก็ต เล็ทซโกทูฟูลมูนปาร์ตี้

ระหว่างการเดินทาง ก็พบเจอเรื่องราวที่ทำให้แต่ละคนได้รู้จักกันดีขึ้น ทั้งแก๊งค์มอเตอร์ไซค์, เรื่องผีๆ ในโรงแรม (มีให้ครบรสเลยว่างั้น), และบททดสอบมิตรภาพของกลุ่มนี้ (ต้องผิดใจกันนะ ทะเลาะกันนะ) และมีมุขตลกอยู่ตลอด ขำบ้าง แป๊กบ้าง พอเรียกเสียงหึๆได้ นักแสดงรับเชิญมากันคนละเล็กละน้อย เป็นสีสัน คนละมุ
 

 

 หนังได้ความน่ารักของใบเฟิร์น บวกกับโลเกชั่นสวยๆระหว่างการเดินทาง ก็ทำให้ดูเรื่องนี้กันได้เพลินๆ บวกไปด้วยความเพี้ยนบ้าบอของบ็อบ ที่ก่อให้เรื่องต่างๆโกลาหลมากขึ้น แม้จะดูเหมือนเยอะจนตัวละครตัวนี้ไร้สติ แต่สุดท้ายก็มีเหตุผลของมันแหละน่า มีมุขที่แซวหนัง สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก อยู่เล็กน้อย พอให้น่ารัก ยูอิ ทัตซึมิ ก็มีโชว์เซ็กส์ซี่เบาๆ โอ้วว บิกินี่ สว่างวาบ ฉากทะเลชายหาด สว่างเกินไปมั้ย

โดยส่วนตัว ผมเองชอบหนังแนว โร้ดมูฟวี่อยู่แล้ว ที่เกี่ยวข้องกับการเดินทาง ซึ่งขายความสวยงามด้านโลเกชั่น สถานที่ ถ่ายให้ออกมาน่าไปเที่ยวน่าสนใจ เห็นแล้วอยากไป และสถานที่ต่างๆ ก็มีลักษณะพิเศษที่จะก่อให้เกิดสถานการณ์ที่น่าจดจำ ประทับใจ หรืออุปสรรคที่อาจทำให้การเดินทางไปไม่ถึงจุดหมายเสียที นั่นคือสูตรของหนังโร้ดมูฟวี่ (โร้ดมูฟวี่หนังไทยที่เพิ่งผ่านมาคือ เพื่อนไม่เก่า ที่ปั่นจักรยานไปลำปาง) ซึ่งในเลิฟซัมเมอร์ คือไปถึงจุดหมายกันไวไปมั้ยเนี่ย แวะสถานที่จดจำไปกี่ที่เอง (สระมรกต เท่านั้นเองมั้ง) และใช้โลเกชั่นหลักไม่คุ้มซักเท่าไหร่ มันมีตรงไหนที่บอกได้ว่าคือภูเก็ตบ้างเนี่ย นอกจากทะเล นึกออกอย่างเดียวคือ ถนนที่โค้งไปมาขึ้น-ลงเขา อีกทั้งยังใช้ตัวละครจำกัดแค่กลุ่มนี้เท่านั้น ทั้งๆที่หนังพูดถึง การให้ออกไปหาเพื่อนใหม่ อีกทั้งความขัดใจตรงไคล์แมกซ์ของเรื่องกลับไม่ตื่นตาอย่างที่เราคาดหวังไว้ รวมไปทิ้งการละเลยเป้าหมายสำคัญของตัวละครหลักไปเสียเฉยๆ

หนังประกอบไปด้วย ความห่ามของวัยรุ่น พฤติกรรมทางเพศ การใช้ยาเสพย์ติด แต่ได้เรท15เท่านั้น แต่ก็เป็นหนังที่พูดถึงการท่องเที่ยวไทยแบบตรงๆดีว่า จุดขายการท่องเที่ยวของบ้านเราอย่างหนึ่งคืออะไร เค้ามาบ้านเรากันทำไม